Waarom een musical op het podium krachtiger is dan een film – en wat jij daarvan kunt leren als spreker

“Niemand hoeft doodop van de zenuwen het podium op,” zegt meester Jerry Knotter in het NRC-artikel van 2 mei 2025 over de opkomst van de eindfilm als alternatief voor de traditionele groep-acht-musical. Steeds meer basisscholen kiezen voor deze moderne benadering: naar schatting 1.500 van de 6.500 scholen in Nederland hebben inmiddels een afscheidsfilm in plaats van een musical.

Ik snap die ontwikkeling. Een film opnemen kost minder tijd, kinderen hoeven geen teksten
uit hun hoofd te leren en het biedt ruimte voor ieder kind — ook wie verlegen is of niet wil
zingen. Bovendien kunnen scènes opnieuw worden opgenomen tot het gewenste resultaat is
bereikt. 

Toch voelt het voor mij, als presentatietrainer en TED-talk coach, maar ook als moeder, alsof
we met deze ontwikkeling iets wezenlijks verliezen. Het zegt iets over hoe we omgaan met
zichtbaarheid, met spreken in het openbaar en met omgaan met spanning.

Mijn idee is dat een live podium iets biedt dat een film nooit volledig kan vervangen. Ik ben
zelden zo blij en luid (!) geweest als bij de eindmusical van mijn kinderen. Tot tranen geroerd
— niet alleen voor mijn eigen kinderen, maar voor ieder kind uit de klas. De ene overwint
schaamte, de andere straalt aanstekelijk en nummer drie blijkt ineens de lachers op de hand
te hebben.

En dan, met z’n allen het applaus in ontvangst nemen… Het is werkelijk een magisch
moment en een waanzinnige afsluiting van acht jaar onderwijs.

Wat maakt een live uitvoering dan zo waardevol en wat kun jij daar als spreker van leren:

1. Kijk het ongemak goed voorbereid in de bek

Een live uitvoering is onontkoombaar. Het moet op dat moment gebeuren. Er is geen uitweg. Dat geeft stress. En dat is niet fijn. Als ouders en samenleving lijken we er steeds meer op gebrand onze kinderen te beschermen tegen ongemak. Alle obstakels weg te bezemen. Terwijl de overwinning ervan juist weerbaar maakt.

En zo treffen we ook in onze coachingpraktijk heel wat professionals die veel tijd en energie kwijt zijn aan het ontwijken van presentaties. De angst houdt ze in de wurggreep en is een rem op hun persoonlijke ontwikkeling.

Net zo goed dat kinderen er goed aan doen het ongemak in de bek te kijken en hun grenzen op te rekken door onder goede begeleiding het podium op te stappen, zo is de euforie groot bij mensen die zich niet meer laten beperken door angst en (met een goede voorbereiding) eindelijk weer een presentatie durven geven.

2. “Er is geen perfectie, alleen leven”

Aldus Milan Kundera in Ondragelijke Lichtheid van Bestaan. Oftewel, een film kan tot in de puntjes geregisseerd worden, maar daardoor verdwijnt vaak de echtheid. Op het podium gebeuren dingen die je niet kunt plannen: een vergeten zin, een onverwachte lach, een trilling in iemands stem. En juist dat maakt het spannend en memorabel.

Ook bij presentaties zijn we vaak geneigd perfectie na te streven waardoor we het verhaal dichttimmeren en uit het hoofd gaan leren. Maar daarmee verliest het spontaniteit. Zeker bij online presentaties horen we vaak: “heerlijk, kan ik m’n tekst naast m’n computer hangen en oplezen”. Dat is makkelijk, maar heeft z’n weerslag: het publiek ziet je script misschien niet, maar verliest ook oog voor wat je zegt.

3. Maak er een groepsprestatie van

De gedeelde spanning, culminerend in dat ene moment waarop het moet gebeuren, en de trots en opluchting achteraf, scheppen een band. Die verbindende werking neemt af wanneer je een musical opdeelt in losse draaimomenten.

Evenzo worden zakelijke presentaties vaak gezien en voorbereid als losse, individuele bijdragen. Eén collega ‘is hem’ en voelt zich genoodzaakt de klus in z’n eentje te klaren. En ook als je met meerdere collega’s presenteert, is er vaak weinig onderlinge afstemming. Doodzonde! In onze teamtrainingen blijkt telkens weer hoe waardevol het is om gebruik te maken van elkaars inzichten en feedback. Maak dus van je presentatie een groepsprestatie!

Tot slot

Na mijn eigen groep-acht musical dacht ik nooit meer aan toneelspelen. Ik wilde nieuwslezer van het jeugdjournaal worden (note to self: nooit gelukt, nooit geprobeerd). Maar toen vriendinnen mij op mijn 18e aanmoedigden om mee te doen aan een toneelstuk, ging ik mee in hun enthousiasme. Die aanmoediging, dat vertrouwen, die eerste stappen op het toneel — die waren en zijn goud waard.

Dus ja, de hang naar comfort en controle zijn begrijpelijk. Maar juist dat ongemakkelijke moment in de spotlight, die live interactie met publiek, dat maakt het écht. Daar ontstaat groei. Verbinding. En herinnering. Dingen die je niet kunt monteren of regisseren.

Of je nu in de gymzaal, op het TEDx podium of voor een scherm in een vergaderzaaltje staat.