Door Rutger Mollee

Als ik na zijn laatste zin mijn blik weer richt op de zaal met trainingsdeelnemers, zie ik keer op keer hetzelfde: doodse stilte, tranen in de ogen. Precies de reactie die ik zelf ook had, toen ik Brandon Boulware’s pleidooi voor het eerst zag.

Het gaat om een verhaal van een Amerikaanse vader die gebruik maakt van zijn inspraakrecht in het parlement van de staat Missouri. Daar lag een wet voor die het transpersonen zou verbieden deel te nemen aan sportcompetities voor vrouwen.

Brandon Boulware roept als vader van vier kinderen, van wie er één transgender, op om deze wet te verwerpen.

Waarom weet deze speech mensen zo te raken? Als presentatiecoach kijk ik dagelijks speeches, maar deze draag ik al maanden met me mee. Reden om ‘m eens te ontleden en te kijken wat we van Boulware kunnen leren.

1. Maak je publiek eerst ontvankelijk voor je boodschap

“You need to settle your audience, you can’t go straight to your message”, vertelt Ed Millibands voormalig speechschrijver Ayesha Hazarika deze week in de podcast How do you write a great political speech? En dat is precies wat Boulware doet. Vakkundig zet hij zichzelf neer als gelijke aan zijn publiek. Door zich te introduceren als “a lifelong Missourian, a husband, a business lawyer, a Christian and the son of a Methodist minister.” Goed volk, hoor je het conservatieve Missourische publiek denken.

Maar ook door de mogelijke vooroordelen jegens transpersonen van zijn publiek niet te veroordelen, maar juist zijn eigen worstelingen met hen te delen: “One thing I often hear when transgender issues are discussed is: ‘I don’t get it’, ‘I don’t understand’. And I would expect that some of you would have said that and I feel the same way. I didn’t get it either. For years I didn’t get it”.

Als publiek laten we opgelucht ons schild zakken: we mogen vinden wat we vinden. En daarmee treden we zijn boodschap met openheid tegemoet.

2. Vertel met het kleine persoonlijke verhaal, het grote verhaal

Vader Boulware beschrijft de dag dat hij terugkomt van kantoor. Hij zet nauwkeurig de scene neer die zich vervolgens voltrekt. Door de details zien we het voor ons; even zijn we met hem, daar in zijn voortuin. Hij verzilvert het gevoel van verbinding door direct daarna te delen wat dit tafereel voor hem betekend heeft. “It was then that it hit me. My daughter was equating being good with being someone else. I was teaching her to deny who she is. As a parent, the one thing we cannot do, is silence our child’s spirit. So, on that day, my wife and I stopped silencing our child’s spirit.”

3. Leiderschap, authenticiteit en verbinding

We hebben het al vaker op deze plek genoemd: een memorabele spreker neemt zijn toehoorders op sleeptouw, laat iets van zichzelf zien en heeft oog voor zijn publiek. Boulware scoort hoog op al deze facetten. We zagen al hoe hij zich verplaatst in de behoeften van zijn publiek, wat een gevoel van verbinding oproept. Maar hij blijft ook trouw aan zichzelf: hij deelt zijn worstelingen, verdriet, fouten en inzichten zonder opsmuk. Hij laat zijn publiek dichtbij komen en een kijkje nemen in zijn ziel. Dit soort gevoelens zijn universeel, we kennen ze allemaal bij tijd en wijle. Sprekers die ze durven te delen stijgen in onze achting, omdat we kwetsbaarheid waarderen.

Dan leiderschap. In het begin zijn zijn zenuwen zeker zichtbaar. Hij schuift op zijn stoel, friemelt met zijn vingers, praat snel, zijn stem heeft een klein bibbertje. Maar op het moment dat hij zijn diepe overtuiging deelt, verandert zijn houding en toon (vanaf 2.07 min). Lijkt hij eerst bij de gratie van zijn publiek te spreken, hier draaien de rollen om, en wijst hij zijn publiek vol vuur op het belang van zijn ervaringen.

In deze speech licht hij ook zijn keus toe om uiteindelijk mee te gaan in wat “teachers, therapists and other experts” hem al jaren voorhielden. Dat hij een dochter had “who did not smile”, gaf de doorslag. Op de dag dat zijn vrouw en hij besloten de regels voor hun dochter los te laten zagen ze onmiddellijk een totale transformatie. Nu heeft hij “a confident, a smiling, a happy daughter”. De reis van de held -zoals we dit soort verhalen vaak noemen- komt hiermee ten einde. De beproevingen zijn voorbij. Vader en dochter hebben hun bestemming bereikt.

En die wet? Die kwam er niet. De Gouverneur van Missouri heeft hem gevetood.