Wat maakt een goede speech? Daar valt veel over te zeggen, maar één ding is in mijn optiek onontbeerlijk: originaliteit. Herkenning oproepen bij je publiek is belangrijk, maar een speech wordt bijzonder als er een unieke of dieppersoonlijke invalshoek in zit. Waardoor we als publiek iets nieuws horen en een glimp opvangen van de persoon achter de spreker. Tegelijkertijd maakt deze persoonlijke binding het voor de spreker makkelijker om zichzelf te laten zien en het verhaal met overtuiging te brengen. Of, zoals de Amerikanen het noemen: to own your speech.

Met het Speech van de Maand-panel van Radio 1’s Nieuws BV bespraken we eind december de beste speeches van 2021. Samen kwamen we tot een top 3, met Pieter Omtzigt’s gloedvolle betoog in de Tweede Kamer tijdens het Toeslagenaffaire-debat op nummer 1.

Maar hier wil ik graag mijn persoonlijke drie favorieten met je delen; allemaal speeches met originaliteit, elk op een andere manier ingevuld.

3. Humberto Tan met zijn felle en impactvolle statement over Thierry Baudet: persoonlijk en uitgesproken

Thierry Baudet had bij een toespraak gezegd dat de kans op AIDS nagenoeg nul is voor ‘heteroseksuele blanke mannen’. Een onwaarheid, want AIDS vormt wel degelijk nog steeds een gevaar voor iedereen, zie de cijfers van het Aidsfonds.

Wat Tans monoloog zo sterk maakte, was in de eerste plaats de uitstekende structuur. Hij komt meteen to the point, en veegt de leugens van tafel. Daarnaast maakt hij het persoonlijk door te verwijzen naar zijn eigen broer en die van Mark Rutte, die aan de ziekte overleden zijn. Maar vooral durft hij te benoemen wat hier werkelijk gebeurt: “Baudet vindt ’t nodig om AIDS-leed te bagatelliseren en te overgieten met een racistisch homofoob sausje.” Een belangrijke boodschap, die gehoord moet worden. Want via social media kanalen worden steeds meer leugens verspreid, over de Amerikaanse verkiezingen, over corona, over de holocaust. Daarom is het noodzakelijk dat mensen zich uitspreken. Niet alleen politici, maar ook mensen van wie je het misschien niet verwacht, zoals een presentator op RTL.

2. André van Duin op de Dam bij Dodenherdenking: verrassend

Mooi om de opgewonden clown uit mijn jeugd hier een ingetogen verhaal te zien houden. Alleen dat al zorgt voor verrassing. Maar ook het verhaal zelf heeft een paar (zeker voor die plek) unieke elementen. Zoals zijn persoonlijke binding met het Homomonument, die hij inkleurt met rake beelden: ‘Drie grote roze driehoeken op de grond, vormen het symbool van discriminatie en vernedering. Er liggen daar altijd bloemen, het hele jaar door.’ Verfrissend is de dankbaarheid die hij uitspreekt over alles dat we hebben, in plaats van het eeuwige beschuldigen en vingerwijzen. En het sterke contrast en beeld ineen is een mooie, afsluitende vondst: ‘Vrij met de oorlog als het negatief, van de kleurenfoto van de vrede.’

1. Mia Mottley, de President van Barbados, tijdens de Klimaatconferentie in Glasgow: diepgevoelde noodzaak

Er waren vele sprekers tijdens de Klimaatconferentie in Glasgow, maar geen van die verhalen raakten echt. Totdat Mia Mottley het podium besteeg. Met een charisma gehouwen uit diepe noodzaak en ijzersterk retorisch vernuft vecht ze als een leeuwin voor haar land en alle mensen die slachtoffer dreigen te worden van de opwarming van de aarde. “For those who have eyes to see, for those who have ears to listen, for those who have a hart to feel: 1.5 is what we need to survive. Two degrees, yes SG, is a death sentence for the people of Antigua and Barbuda, […] and yes, for the people of Samoa and Barbados.” Het beste vond ik de originele take die ze maakte door een vergelijking te trekken met het Coronabeleid (‘Code Red!’) en het vele geld dat daaraan uitgegeven is. Als al dat geld was besteed om de energietransitie te bevorderen, zou de wereld er veel beter voor staan.

Mocht je zelf een belangrijke presentatie in de planning hebben staan en daarbij hulp kunnen gebruiken, neem dan contact met ons op.