Blog door Huib Hudig
Een doordeweekse dag. Etenstijd. Geruzie van de kinderen als we aankondigen dat de tv en de Ipad uit moeten.
“Hij mocht veel langer op de I-pad!”
“Nietes jij ging al veel langer!”
“Je liegt!! Sukkel!!”
De boel wordt gesust, vaak door de suikerspiegel weer in balans te brengen met een voedzame maaltijd. Eindelijk liggen ze in bed.
Ik zet de televisie aan. Het slotdebat. Toch even kijken.
Daar heb je ze allemaal weer, de kandidaten treden aan voor het debat. Hoofden gepolijst, zweet op de bovenlip, het publiek kijkt gespannen toe: wie is de kampioen? Rutte begint weer te over de hardwerkende Nederlander. Asscher over een eerlijke samenleving waarin iedereen mee mag doen. Buma over waarden en fatsoen (en het volkslied) en Klaver over die mooiere, betere wereld. En Geert natuurlijk, die maakt zich druk over de islam, grenzen moeten dicht.
Ik verbaas me over sommige van mijn vrienden, zelfverklaarde ‘politieke junkies’, die de debatten volgen, de media. In mijn ogen is het allemaal vreselijk saai, de voorspelbaarheid, de herhaling. Het enige dat blijft hangen na het debat is een ongemakkelijk, opgefokt gevoel.
Bij Speak to Inspire leren we mensen te spreken in het openbaar, en ook één op één gesprekstechnieken: hoe communiceer je met je collega’s, je partner? Altijd lastig. We hebben de neiging te vervallen in kritiek, de ander de schuld te geven, ons als kinderen te harnassen ons in ons eigen gelijk. En dan kom je geen centimeter verder. Het gevolg: breuk, verdriet, emotionele schade.
Geweldloze communicatie
De methodiek van ‘Geweldloze Communicatie’ is een van de werkvormen die we gebruiken om conflicten op te lossen en relaties te verbeteren. Het komt er kortweg op neer dat je:
- De feiten beschrijft (“Jij komt nu tien minuten te laat op ons werkoverleg”)
- Beschrijft wat het met jouw doet, wat je gevoel is. (“Ik word daar boos van”)
- Beschrijft je onderliggende behoefte (“Ik heb behoefte aan overzicht en gezien te worden”)
- Je doet een concreet voorstel (“Kun je volgende keer op tijd komen”)
Het doet wonderen, ineens gaan mensen niet meer onnadenkend tegen elkaar tekeer, maar praten over waar het ‘echt‘ om gaat.
Bij het jeugdjournaal vroegen ze een tijdje geleden de lijsttrekkers elkaar een compliment te geven, wat leidde tot ongemakkelijke en hilarische taferelen. Stel je voor dat we, bij wijze van experiment, als regel bij het slotdebat zouden stellen dat er alleen ‘geweldloos’ gecommuniceerd mag worden. Het zou (enigszins gechargeerd) tot een andere dynamiek kunnen leiden:
“Hoi Lodewijk, ik ben Mark. Je zei net dat jullie mensen aan banen helpen, en volgens mij klopt dat niet. Daar word ik ontzettend boos van. Ik heb een behoefte aan controle, als mijn wereld wordt verstoord kan ik daar niet goed tegen. Daarom heb ik ook geen vrouw en kinderen. Zou je volgende keer de feiten willen checken?”
“Hoi Mark ik ben Geert, Je zei net dat Turkse Nederlanders ook een bijdrage leveren. Daar word ik ontzettend boos van en vooral bang. De wereld verandert te snel en ik heb behoefte aan overzichtelijkheid. Kun je me daarom vertellen hoe je denkt over Turkse immigranten en onze veiligheid?”
“Hoi Geert, ik ben Lodewijk. Je zei net dat Nederland voor de Nederlanders moet zijn. Ik word daar ontzettend verdrietig van. Ik kom uit een goed milieu en heb altijd geleerd dat iedereen erbij mag horen en als iemand zegt dat dat niet zo is, raak ik in de war. Ik heb behoefte aan harmonie. Kun je ook wat positieve kanten benoemen?”
Een gekke discussie zou het misschien worden, maar er zou wel iets interessants kunnen ontstaan. De behoeftes die de leiders uitspreken zou veel kunnen vertellen over wat hun achterban beweegt: waar de behoeftes en wensen van deze mensen liggen.
Als we die via het debat naar boven kunnen halen, komen we erachter dat er vaak geen juist of onjuist, gelijk of geen gelijk bestaat. Het zijn meningen van mensen waar behoeftes achter schuilen. Op die manier zou de politieke arena niet meer een boksarena worden, waar politici als kinderen met elkaar staan te kibbelen, maar een ontmoetingsplek voor dialoog, waarin we werkelijk kunnen zoeken naar een oplossing voor onze problemen.
Er is weinig waar ik in geloof, niet in een God of politieke ideologie in ieder geval. Ik geloof wel dat zelfbewustzijn de belangrijkste stap is die we als mensheid moeten maken. Wat minder ruzie, en wat meer begrip van onszelf en voor elkaar. Daar zou ik wel behoefte aan hebben.
Meer weten over geweldloos communiceren of presenteren?
Lees onze wekelijkse tips, of bezoek onze training Speech in a Day.
Of bel voor een vrijblijvend gesprek: 020-4204068.